ჩვენი ადგილი სამყაროში და რატომ აქვს გარჯას აზრი

სამყარო უსასრულოა — ვარსკვლავებით სავსე ცა, რომელიც ღამით გვახსენებს, რამდენად პატარა ვართ და რამდენად დიდ სივრცეში ვცხოვრობთ. ამ უსასრულობაში ადამიანი თითქოს მიკროსკოპული წერტილია, რომლის არსებობაც თითქოს არაფერს ცვლის. და მაინც, ჩვენ ვსვამთ კითხვებს; ვცდილობთ ვიპოვოთ აზრი; ვაშენებთ; ვანგრევთ; ვქმნით; ვიბრძვით; გვიყვარს და გვტკივა. რატომ?

ადამიანის ადგილი სამყაროში არ განისაზღვრება მისი ფიზიკური მასშტაბით. ჩვენი ადგილი იქ იქმნება, სადაც ვტოვებთ კვალს — ჩვენს თავში, გარშემომყოფებში, ისტორიაში. ყოველი მცდელობა, ყოველი ბრძოლა უკეთესობისკენ — ეს არის საყრდენი, რითაც ვუმტკიცებთ სამყაროს და საკუთარ თავს, რომ ჩვენი არსებობა შემთხვევითობა არ არის.

გარჯას აზრი აქვს, იმიტომ რომ სწორედ შრომაში, მოქმედებაში, შეცდომაში და სწავლებაში ვიძენთ იმ იდენტობას, რაც ადამიანს ადამიანად აქცევს. როცა ვირჩევთ დილის სირთულის მიუხედავად მაინც ავდგეთ და რაღაც სასარგებლო გავაკეთოთ — ეს არის ჩვენი მცირე, მაგრამ ძლიერი ამბოხი უაზრობის წინააღმდეგ. შრომა არის ხმა, რომლითაც ვამბობთ: „აქ ვარ და მნიშვნელობა მაქვს“.

მთელი კაცობრიობის პროგრესი — მეცნიერება, ხელოვნება, სიყვარული — შრომის შედეგია. არავინ არ არის სამყაროში ზედმეტი. შესაძლოა ერთი ადამიანის გარჯა არ ცვლის სამყაროს მთლიანად, მაგრამ ის ცვლის ერთს — და ეს საკმარისია. ჩვენ არ ვირჩევთ როდის ან სად დავიბადოთ, მაგრამ შეგვიძლია ავირჩიოთ როგორ ვიცხოვროთ და ეს არჩევანი — შევქმენით თუ არა — განსაზღვრავს ჩვენს ადგილს.

სამყარო არ ითხოვს სრულყოფილებას. ის ითხოვს გულწრფელ მონაწილეობას. იმ გარჯას, რომელიც წარუმატებლობის შიშის მიუხედავად მაინც გრძელდება. იმ შრომას, რომელიც ხანდახან მხოლოდ იმიტომ არის ღირებული, რომ საერთოდ მოხდა.

ამიტომაც, როცა გვიჩნდება კითხვა — რატომ უნდა ვიწვალოთ, როცა ყველაფერი უკვალოდ ქრება? პასუხია: იმიტომ, რომ ეს ჩვენი გზა სიცოცხლისკენაა. შრომაშია სიცოცხლე და იქ, სადაც სიცოცხლეა — იქ არის აზრიც.

/ავტორი: მავანი/